Collecton

Zwykło się przyjmować, że kolekcjonerzy zbierają wymarzone przedmioty i chowają je w zaciszu swych domów, zamków, pałaców, willi, by się nimi w samotności cieszyć, by mieć ten luksus, że tylko oni mogę patrzeć, dotykać czy korzystać z danych przedmiotów. Nic bardziej mylnego. Istnieje wiele pięknych, słynnych kolekcji, których właściciele użyczyli je dla szerszego grona odbiorców, umieszczając je w muzeach. Oto kilka przykładów na to, że kolekcjonerzy nie są zawsze chciwymi zbieraczami.

Co jakiś czas słyszy się niesamowite historie o tym, jak ktoś odziedziczył lub kupił stary dom, starą posiadłość, farmę i odkrył na niej prawdziwy skarb w postaci niesamowitej kolekcji. Taka historia właśnie przytrafiła się dwa lata temu we Francji. Wszystko wyszło na jaw, kiedy spadkobiercy Rogera Baulion odkryli niesamowitą kolekcję starych aut.

Kolekcjonować można pa prawdę różne przedmioty – od tych niesłychanie drogich jak samochody, zegarki czy dzieła sztuki po te najtańsze jak kapsle, karty do gry, długopisy czy kubki. Jedne przedmioty od zawsze są modne w świecie kolekcjonerskim, inne dopiero do niego się wkradają. Tak też jest z porcelankami, czyli porcelanowymi zamknięciami butelek. Te przedwojenne „kapsle” do niedawna można było znaleźć jedynie na śmietnikach, gdyż nikomu nie przychodziło do głowy ich zbieranie. Tymczasem i na tego typu przedmioty przyszła kolekcjonerska moda.

Pokolenie lat osiemdziesiątych to obecnie ludzie lekko po lub dobiegający trzydziestki. Część z nich ma już pozakładane rodziny, własne dzieci, inni skupiają się na karierze lub wolności i braku odpowiedzialności. Tak czy inaczej, wracając do czasów swej młodości, czy raczej dzieciństwa, wszyscy pamiętają niezwykłe przedmioty, których już nie ma na rynku, a które stanowiły o dobrobycie czy ówczesnej społecznej akceptacji. Największe znaczenie wśród rówieśników miały oczywiście modne wówczas kolekcje różnych przedmiotów.

W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia biły rekordy popularności, by na kilka lat znów zniknąć z kioskowych półek. To przeróżne kolekcje, które można było nabyć w kiosku Ruchu. W telewizyjnej reklamie mówiono o wyjątkowości danej kolekcji, a do pierwszego numeru dołączano jakiś specjalny gratis. I tak można było zbierać porcelanowe lalki – o ile one w ogóle miało cokolwiek wspólnego z porcelaną. Lista kolekcji książek – począwszy od kryminałów, skończywszy na romansidłach – była bardzo długa.